پی نکته هایی بر جامعه شناسی خودمانی

متن پشت جلد کتاب:
آنقدر از محاسن ما سخن گفته اند که دلیلی ندیدم من هم چنین کاری را صورت دهم. پس تصمیم گرفتم معایب خودمان را بر شمرم. تا به حال ما تبریکات فراوانی برای هم فرستاده ایم. واقعا چگونه می شود یک نفر نداند که مشکل دارد و مشکلش را نشناسد و آن وقت توقع داشته باشد که مشکلش حل شود؟ این به معجزه شبیه است. ما مشکل جدی داریم. ما به هر دلیلی زیادتر از ملل دیگر دروغ می گوییم. تملق اگر چه خوشایند نیست تک تک خودمان می دانیم چقدر تملق می گوییم. ما ترس بی جای فراوان داریم. فرهنگ اعتراض هم در ما وجود ندارد و این در بسیاری مواقع تبدیل شده به ظلمی برای دولت ها و حکومت هایی که بر ما حکومت کرده اند. من قصد ندارم وارد سیاست بشوم ولی بسیاری از مردم از شدت ترس و خودسانسوری کارهایی می کنند و در خلوت آن را به حکومت هایی که بالای سرشان است نسبت می دهند. در صورتی که این ها معنی اختناق را هنوز نمی دانند.
لذا اگر دروغ نگوییم، تظاهر بی مورد هم از بین می رود، پنهانکاری و دزدی و ارتشا هم از بین می رود، تملق هم از بین می رود. اگر تملق از بین رفت دیگر این جور توی سرما و گرما کارمند خدای ناکرده متملق مجبور نمی شود برای شرکت در ختم مادر زن رییس اداره اش که از صمیم قلب می خواهد سر به تنش نباشد از وقت زن و بچه ی خودش بزند و به شکل مسخره ای قیافه ی عزادار به خود بگیرد. مسائل اجتماعی به صورت باور نکردنی به هم وابسته اند. برای حل آنها نمی شود گفت از این نقطه باید شروع کرد. از هر کجا شروع بشود خوب است.