کتاب رسانه و آیین، مرگ، جماعت و زندگی روزمره

درباره ی کتاب:
پیشنهاد من به طور خلاصه این است: ما باید بکوشیم پایدارترین ویژگی های شرایط موقتی خود را بازشناسیم؛ ویژگی هایی که چه خوب و چه بد، در بی ثباتی های عصر مدرن کمتر از همه آسیب پذیرند… این ویژگی های پایدار از دو نوع متفاوتند یا دو ریشه ی انضباطی متفاوت دارند: از یک سو این ویژگی ها انسان شناختی اند و باید از جوامعی که بیرون از تاریخ زندگی می کنند درون زمان حاضر بازیابی شوند، و از سوی دیگر آن ها باید از تاریخ بازیابی شوند؛ یعنی از سنت فرهنگی خودمان که در آن به گونه ای ژرف و چه بسا ویژه تعبیه می شوند. نقطه ی آغاز تحلیل ما همین جستجوی شفافیت است و وظیفه ی ما این است که آن اشکال و برزش ها و آن ویژگی های پایداری را روشن کنیم که دگرگونی های زندگی مدرن را تاب می آورند. این احیا صرفا ابزاری جهت ابتدایی شدن و مشاهده ی آن برزش های شبه جهانی که مجددا در زندگی مدرن به وجود می آیند نیست، بلکه ابزاری برای برساختن زمینه های میان ذهنی است؛ یعنی مشاهده ی تجربه در پرتوی دیگران. اگر هنرهای عامه را با اصلاح های مانند اسطوره، آیین، زیارت، آستانه نشینی، داستان، روایت و رویدادنامه درک کنیم، در جهانی که به گونه ای شگفت ناپیوسته است، برزش های مقاومت را مشاهده می کنیم که آن جهان ته نشینشان می کند و آن ها را در کنار هم نگه می دارد. این توسعه ی گفت و شنود انسانی در حین خودآگاهی ژرف است.