کتاب فهم برشت

درباره ی کتاب:
« زمان که بگذرد آب روان بر سنگ خارا هم پیروز خواهد شد»
هم پیمان شدن با همه ی آن چیزهایی که همچون رود «نامعلوم، آرام و پایان ناپذیر» هستند به یادمان می آورد که بنیامین از آرمان شکست خوردگان و ستمدیدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهایی در باب فلسفه ی تاریخ (در کتاب روشنگری ها) او می نویسد: « تنها آن مورخی می تواند بارقه ی امیدی در گذشته بدمد، که به قطع قانع شده باشد در صورت پیروزی دشمن، حتی در گذشتگان نیز از شر او ایمن نخواهند ماند. و این دشمن تاکنون همواره پیروز بوده است.» تاریخ هرگز برای بنیامین (به عکس لوکاچ) نه صرفا «پیش شرط زمان حال»، بل صحنه ی یک اکنون همیشگی بود. پیکارهای گذشته را باید ادامه داد، اگر نه، نتیجه ی آن ها دیگر بار جز شکست نخواهد بود.
والتر بنیامین ادیبی نامتعارف بود که در 1892 در یک خانواده ی مرفه یهودی – آلمانی چشم به جهان گشود. او در طول زندگی اش تغییر بغرنجی را از سر گذراند و به منظور بخشیدن غنای بیشتر به مارکسیسم مقولات مارکسیستی را جایگزین ساختارها و عادات تفکر عرفانی دوره ی نخست کاری اش کرد.