کتاب مرگ به وقت بهار

درباره ی کتاب:

داستان هایی هستند که ماجرایشان در جهانی خیالی می گذرد. داستان این کتاب هم یکی از همان هاست. جهان این داستان بی مکان و بی زمان است. بی مکان است از این حیث که مختصات جغرافیایی در کار نیست، مکان هایی که نام برده می شوند در حقیقت وجود خارجی ندارند و فقط از صحبت کردن شخصیت های داستان به زبان کاتالان است که می توانیم درباره ی جغرافیای داستان حدس هایی بزنیم. بی زمان است از این حیث که در آن تاریخی مشخص نمی شود، خبری از تکنولوژی و یا حتی غیاب تکنولوژی نیست. در سر تا سر داستان، تنها چیزی که به زمان ربط دارد ساعتی آفتابی است که کسی سوزنش را دزدیده.

نویسنده این جهان بی مکان و بی زمان را به تفصیل برای خواننده اش شرح می دهد؛ از گل های اقاقیا می گوید، از زنبورها، از رودخانه ای سرکش و از دهکده ای کوچک. ماجرا جایی بغرنج می شود که با رسم و رسوم ساکنان دهکده مواجه می شویم. می بینیم که این دهکده روی رودخانه بنا شده است، اهالی اش گوشت اسب می خورند، مرده هایشان را در تنه ی درخت دفن می کنند، سال به سال قرعه می کشند تا مردی را به آب بیندازند و آن مرد خودش می داند وظیفه دارد از بالای رودخانه به آب بزند…