کتاب گودال

درباره ی کتاب:

کندن گودال برای شکار گورکن کاری طاقت‌فرسا و زمان‌بر است. و کنان جونز در رمان گودال زبان و روایت را درست به همین روش به کار می‌گیرد و کار خواندن را به فرایندی طاقت‌فرسا و زمان‌بر تبدیل می‌کند تا خواننده‌ای که این کتاب را به دست گرفته است؛ مانند شکارچی گورکن به تقلا بیفتد؛ اشیا را از روی حسی بشناسد که به حضور فیزیکی‌شان داده می‌شود یا تمرین کند و گوشش را به نام‌آواهایی عادت بدهد که به نظر ناآشنا می‌آیند.

همان‌طور که پاتریک بارکهام برای گاردین می‌نویسد، در این رمان دو مرد هستند که یکی نماد زندگی و دیگری نماد مرگ است؛ یکی کشاورزی است که در به دنیا آوردن بره‌ها کمک می‌کند و دیگری مرد بدون نامی است که گورکن‌ها را می‌کشد. زبان روایت هم مانند شخصیت‌های محوری آن دو سبک متفاوت دارد؛ گویی هرآنچه در زمین‌ها و ذهن مرد کشاورز می‌گذرد شاعرانه است و هرآنچه در زمین‌ها و دوروبر مرد دیگر می‌گذرد پر از خشونت؛ اما جونز نمی‌گذارد دنیای داستانی‌اش سیاه و سفید شود. پس زندگی خشن شکارچی را با رابطه‌ی ویژه‌ی او با سگ‌هایش تلطیف و شاعرانگی‌ها و لطافت زندگی کشاورز را با خاطرات و دشواری‌های نگهداری از گوسفندان کم‌رنگ می‌کند.

در ابتدای هر بخش از کتاب گودال خواننده باید تلاش کند تا متوجه شود این تکه از رمان سرگذشت کدام‌یک از این دو مرد است تا کم‌کم بتواند خط زندگی هر دو را در ذهنش دنبال کند و پستی و بلندی‌های زندگی‌شان را بشناسد.